6 Co tak cenne jest

Nie ma szans, rozdział trzeba zamknąć

Warto ogrzać się, żeby nie zamarznąć.

Znaleźć miłość, ruszyć z miejsca, zacząć kochać,

Nowa przyszłość, ale inna niż wyśniona.

Codzienność wypełniona była rutyną. Zachowania mechaniczne, wyuczone uśmiechy, puste spojrzenia.

Dziś nie było inaczej. 7 rano pobudka, siłownia, śniadanie w biegu, praca.

W całym napiętym grafiku jeden miły element- spotkanie z nią.

Był umówiony z Kate na 13 w restauracji obok firmy. W asyście ochrony udał się na spotkanie.

Wszedł do częściowo zapełnionego lokalu. Biznesmeni negocjowali kontrakty, jakaś para jadła wspólny lunch zwyczajnie ciesząc się swoją obecnością.

A wystrój wnętrza restauracji ma zadowolić najbardziej wymagające oko. Przeszedł próg, a tam od razu witał go kelner, który zaprowadził do stolika. Nim usiadł w dłoniach trzymał już menu.

- Może na początek zaproponuję panu coś do picia.- około 30 letni chłopak z nienagannie ułożonymi czarnymi włosami, krótko obciętymi paznokciami i wyrazem twarzy, który nie zdradzał nawet najmniejszego zainteresowania klientem.  

- Wodę poproszę. I to na razie wszystko.- odparł.   

- Zaraz panu podam.

Usiadł wygodnie, jego spojrzenie utkwiło gdzieś za szybą. Obserwował jak krople deszczu spływają, spadają. Mężczyźni w garniturach i pod parasolem biegli załatwiając interesy. Kobiety w spódnicach do kolan, na szpilkach pewnie w duchu przeklinały pogodę.

Po chwili kelner podał zamówienie Mattowi.

Do kieszeni spodni sięgnął po telefon. Iphone sygnalizował mu, że otrzymał wiadomość e-mail.

Otworzył ją. Było to zaproszenie na bal charytatywny. Nie planował nigdzie iść, ale postanowił przelać 30 000 dolarów na konto fundacji.

Po kilkunastu minutach przyszła Kate.

-Witaj!- wyciągnął dłoń w jej kierunku.

-Cześć.- tylko tyle odparła.

Matt wstał od stolika i pomógł ściągnąć mokry płaszcz Kate. Dziewczyna uśmiechnęła się z wdzięcznością, ale czuła się lekko zażenowana.

- Przepraszam Cię za spóźnienie. Wiesz korki, a później auto mi się zepsuło. Musiałam przyjść na nogach.- nerwowo tłumaczyła się dziewczyna.

- Nie ma sprawy.

Usiedli na swoich miejscach naprzeciwko siebie.

Kate nerwowo poprawiała mokre włosy, które sklejonymi kosmykami opadały na jej ramiona.

Na widok, że dziewczyna usiadła przy stoliku jednego z najbogatszych ludzi, kelner niemalże biegiem podał jej kartę.

Wybrali jedzenie.

- Mam ze sobą Twoją umowę. Przeczytaj ją na spokojnie w domu, zastanów się, czy proponowane przeze mnie warunki pracy Ci odpowiadają.

- Jasne. Pewnie wszystko jest na tip top.- odparła dziewczyna, w momencie, kiedy Matt podawał jej teczkę z jej kopią umowy.

- Chciałbym, żeby tak było.- uśmiechnął się delikatnie.

- Wiesz, cały czas zastanawiam się, czy dobrze robię.

- Przecież nikt nie będzie wiedział o naszej relacji.- po raz n-ty zapewniał ją.  

- Ale mimo wszystko….

Matt odchylił głowę do tyłu i spoglądając w sufit. W ten sposób starał się opanować narastającą irytację na Kate.

- Dobra. Jak nie chcesz, to nie. Mi nic do tego. Ale chciałbym, abyś była szczęśliwa. Żebyś mogła zamieszkać na swoim, była samodzielna.

- Co? – spojrzała niedowierzając w słowa właśnie wypowiedziane przez Matta.

- To co słyszałaś.

- Człowieku, a kto Ci takich bzdur naopowiadał?! To, że czasem kłócę się z Claytonem, nie oznacza, że chcę się od niego wyprowadzić.

- Wiesz, ja i Paul też czasem się kłóciliśmy. Najczęściej jak byliśmy dziećmi o zabawki. Teraz nie wyobrażam sobie podnieść ręki na niego.

- I, co teraz będziesz prawił mi kazania?! Daruj sobie.

- Powiedz mi, jak mam z Tobą rozmawiać?

- Nie wiem. Może pewne sprawy powinieneś zostawić w przeszłości i nie zabierać ich w przyszłość? A może powinieneś przestać zbawiać świat?

Rozmowę, albo spostrzegawczą wymianę zdań przerwał kelner, który podał zamówienie.

Obydwoje pochylili się nad posiłkiem.

Matt zastanawiał się nad słowami Kate. Całego świata nie uratuje, ale najbliższych chce chronić. Czy to jakiś kompleks, który spowodowała śmierć Lilly?

- W każdym razie, masz umowę do podpisania. Zastanów się jeszcze nad tym. Gdybyś jednak uznała, że moja propozycja jest w porządku, to jutro o 9 zaczynasz pracę. I weź ze sobą swoją kopię umowy.- jako pierwszy przełamał panującą ciszę.  

- Dobrze.

- Robisz dziś coś wieczór?

- Nie mam żadnych planów, jeśli o to pytasz.

- Masz ochotę na kino?

- A później wspólna noc? Nie Matt, właśnie o tym rozmawialiśmy.

- Ok, a kino? I nic więcej, obiecuję.

- Matt…

- Po prostu nie chcę spędzić kolejnego wieczoru w mojej samotni.

- Pomyśle i dam Ci znać. A teraz muszę lecieć.

- Dzięki.

Wstał od stołu, pomógł ubrać płaszcz Kate.

Gdy dziewczyna opuściła lokal, ruchem ręki przywołał kelnera i uregulował rachunek.

Powolnym krokiem wrócił do firmy. Kolejne godziny mijały mu w miarę szybko. Choć co jakiś czas spoglądał na telefon, czy przypadkiem nie ma jakiejś wiadomości od Kate.

Tak owej nie doczekał się do końca dnia w pracy. Nie chciał nalegać, dlatego od razu wrócił do domu.

Włócząc stopami po parkiecie wtaczał się do mieszkania. W windzie poluzował krawat, który teraz niedbale rzucił na kanapę wraz z marynarką.

Podwinął rękawy koszuli. Otworzył lodówkę. Wyciągnął produkty, które pierwsze wpadły mu do rąk. Zrobił sobie kanapki do jedzenia.

Usiadł przed telewizorem i myślał.

Czasem zdarzało mu się rozmyślać nad własnym życiem. I dziś chyba pogoda spowodowała jego melancholiczny nastrój.

Miał wszystko, ale czegoś ważnego brakowało mu. Czegoś, co nie da się kupić. Cholernie bardzo brakowało mu bliskości.

Te kilka razy, gdy nocowała u niego siostra Claytona, sprawiły, że ponownie zapragnął budzić się, przy kimś kto go kocha.

Dokończył posiłek i poszedł się przebrać. Musiał się odstresować.

Skórzane spodnie, kurtka, rękawiczki, buty i kask do ręki- tak motocykl to lekarstwo.

Gotowy zabrał tylko telefon do kieszeni spodni i ruszył do windy.

Zatrzymała się na piętrze ochroniarzy, którzy automatycznie zebrali się z miejsc, lecz widząc Matta w motocyklowym stroju, opadli z powrotem na swoje miejsca.

Teraz tylko do garażu. Czuł jak jego serce radośnie łomocze w piersi. Na usta mimo woli wkradł się uśmiech.

Wyprowadził motocykl na zewnątrz i odpalił silnik. To najpiękniejsza melodia dla jego uszu.

Pozapinał wszystkie kieszenie, założył kask, zamknął garaż.

Wsiadł i był wolny.

Poruszał się po ulicach Nowego Yorku. Chciał być naprawdę wolny, dlatego postanowił jechać na autostradę.

Kolejne mijane samochody, ludzie, którzy się za nim oglądali- milioner, młody chłopak, szaleniec.

I upragniona prosta droga. Wyższy bieg i przed siebie.

Krajobraz rozmyty, nie miał dla niego większego znaczenia. Poczuł wolność, pęd powietrza, i ten dreszcz emocji. Niepowtarzalne doznania.

Prędkościomierz wskazywał 200 km/h i taką prędkość postanowił jak najdłużej utrzymywać.

Przestraszeni kierowcy uciekali przed nim na inne pasy, zostawiając mu pustą drogę.

Żółte linie prowadziły go tylko w przód.

40 minutowa wycieczka w zasadzie bez celu, tylko po to by się dotlenić, odprężyć przyniosła upragnione efekty.

Czuł się zdecydowanie lepiej. W jego organizmie została wytworzona odpowiednia dawka adrenaliny, od której był uzależniony.

Zadowolony zaparkował motocykl w garażu i lekkim krokiem udał się do windy.

Gdy wszedł do swojego  mieszkania zastał na kanapie płaczącą Miję. Od razu w kąt rzucił kask, kurtkę i rękawiczki.

- Hej, co jest?- usiadł obok dziewczyny, i chwycił ją za dłoń.

- Hej.- wyszeptała.

- Co się stało? Dlaczego płaczesz? – pytał zatroskany Matt swoją bratową.

- Pokłóciłam się z Paulem.- powiedziała, a kolejna fala płaczu wstrząsnęła jej ciałem.

- Poczekaj. Przebiorę się i naleję nam wina. Bo pewnie na trzeźwo nie ogarnę kłótni małżeństwa stulecia.

- Yhym.

Wstał z miejsca i poszedł się szybko przebrać w spodnie dresowe. Następnie w kuchni nalał do kieliszków czerwonego wina sobie i dziewczynie.

Sięgnął jeszcze po opakowanie chusteczek.

- Proszę.- poddał dziewczynie kieliszek. Ta podniosła się do pozycji siedzącej i wzięła naczynie od Matta.

- Teraz mów wszystko jak było. – nakazał dziewczynie.

Ona upiła łyk trunku i zaczęła swoją opowieść.             
---------------------------------------------------
Hej!
Wiem, rozdział miał być w poniedziałek, a jest już wtorek- wybaczcie. Jedyne co mam na usprawiedliwienie, to, to, że w sobotę byłam w górach cały dzień. Po powrocie do domu walczyłam całą noc z zatruciem pokarmowym. Niedzielę ledwo żyłam. A dziś/ wczoraj (de facto jest wtorek, 1 w nocy) miałam chęć by napisać ten rozdział. 
Dobra, koniec historii życia.... :) 
Komentujcie! 
Mam jeszcze jedno ogłoszenie parafialne, mianowicie to opowiadanie będzie miało rozdziały dodawane raz w tygodniu- w poniedziałek. Nie chcę, aby straciło ono coś, przez to, że piszę 2 opowiadanie równolegle. 
Zapraszam do obserwacji bloga :) 
Widzimy się z Mattem za tydzień w poniedziałek 10.08 
Do następnego!
Marcyśka