7 Idioto w twarz dostaniesz!

Ona znowu spędzi samotną noc, wierząc, że rano już zobaczy go! 

- Hej, co jest?- usiadł obok dziewczyny, i chwycił ją za dłoń.

- Hej.- wyszeptała.

- Co się stało? Dlaczego płaczesz? – pytał zatroskany Matt swoją bratową.

- Pokłóciłam się z Paulem.- powiedziała, a kolejna fala płaczu wstrząsnęła jej ciałem.

- Poczekaj. Przebiorę się i naleję nam wina. Bo pewnie na trzeźwo nie ogarnę kłótni małżeństwa stulecia.

- Yhym.

Wstał z miejsca i poszedł się szybko przebrać w spodnie dresowe. Następnie w kuchni nalał do kieliszków czerwonego wina sobie i dziewczynie.

Sięgnął jeszcze po opakowanie chusteczek.

- Proszę.- poddał dziewczynie kieliszek. Ta podniosła się do pozycji siedzącej i wzięła naczynie od Matta.

- Teraz mów wszystko jak było. – nakazał dziewczynie.

Ona upiła łyk trunku i zaczęła swoją opowieść.             

- Może zacznę o początku…

- Tak będzie najlepiej- uśmiechnął się pokrzepiająco Matt.

- Kilka dni temu źle się czułam. W pracy prawie bym zemdlała. Na szczęście w porę usiadłam i jakoś mi przeszło. Objawy się nasilały, więc poszłam zrobić badania, takie wiesz, ogólne. Nie chciałam Paulowi nic mówić, żeby się niepokoił. Wiesz jak to z nim jest, nic groźnego a on dramatyzuje. No i lekarz daje mi wyniki badań i mówi: Gratulację, jest pani w 2 miesiącu ciąży. On taki zadowolony, a mi się cały świat wali na głowę. Musiałam samo sobie to wszystko poukładać, to poszłam na zakupy. Weszłam na dział dziecięcy i pomyślałam, że chcę to jakoś twórczo zakomunikować mężowi. Kupiłam śpioszki dla naszego dziecka. Przychodzę do domu, Paul oczywiście w papierach siedzi. Proszę go o rozmowę, wręcz go do tego zmuszam. I mówię mu, że jestem w ciąży, a on wpadł w taką furię. Cały czas krzyczał, że przecież ustalaliśmy, że na razie żadnych dzieci, że młodzi jesteśmy… Coś mówił, że ma jechać do LA na kontrakt… Za to dostał ode mnie w twarz… - i kolejny potok łez spływał po policzkach dziewczyny.  

- Co za idiota! Chodź do mnie!- rozkazał dziewczynie, a ona chętnie wtuliła się w jego silne ramiona.- a to będzie chłopiec czy dziewczynka? Bo nie wiem jaki ma mieć kolor tego osobnika samochód.- zaśmiał się chłopak, na co dostał w głowę poduszką.

- Jeszcze za wczas na płeć.-odparła śmiejąc się przez łzy.

- Naprawdę nie wiem dlaczego on się tak wkurzył. Przecież dziecko to chyba najlepsze, co może być.

- Możliwe, że znów jakiś kontrakt negocjuje. Ostatnio często wyjeżdżał.

- Ja muszę z nim porządnie porozmawiać i pewne rzeczy mu uświadomić. A mówiłaś komuś jeszcze?

- Nikt nie wie poza nami.

- jakby rodzice się dowiedzieli, co on wyprawia, to ojciec by rzucił wszystko i dostałby takie lanie, że przez miesiąc nie usiadłby na dupie.

- Myślę, że i tak by nie pomogło.

- Co planujesz?

- Na razie nic. Nie chcę wracać na noc do domu. On nie wie, że jestem u ciebie.

- Śpisz w gościnnym.

- Dzięki Matt.

- Nie ma za co.

Dziewczyna wstała z kanapy i poszła w kierunku wskazanym przez Matta. W połowie drogi zatrzymała się i powiedziała:

- Słuchaj jest sprawa, bo ja nie mam ze sobą żadnych rzeczy….

- Chodź, już Ci daję.

Razem udali się do garderoby Matta. Chłopak wyciągnął jej swój podkoszulek i bokserki.

- Ale za gacie, to ja podziękuje.- zaśmiała się.

- A kto mówi, że one dla Ciebie?- odparł śmiejąc się.

- Chociaż tyle mi oszczędzisz.

- A co nie podobają Ci się z Batmanem?- rozłożył je, prezentując w całej okazałości Miji.

- Nie, choć wolę klasyczną czerń.

Oboje śmiali się do łez.

Gdy przestali, rozeszli się każdy w swoim kierunku.

Matt wziął szybki prysznic i od razu rzucił się na łóżko, czekając aż Morfeusz zabierze go w swoje objęcia.

Nim to nastało, myślał o dniu dzisiejszym. O rozmowie z Kate, która przebiegła nie tak jak powinna. Tak bardzo chciał usłyszeć od niej te słowa, że będzie pracować u niego w firmie. Sam w zasadzie nie wiedział dla czego. Tak chyba po prostu, chciał wiedzieć, że u dziewczyny wszystko w porządku. Później starał się wyobrazić, jak będzie wyglądał mały Anderson. Oczyma wyobraźni widział jak wraz z Paulem biegają po Central Parku za piłką i śmieją się. A to wszystko bacznie obserwuje Mija i jego rodzice.

Sięgnął po telefon i napisał SMS do brata: Mija jest u mnie. W pysk dostaniesz, za to co zrobiłeś.

Nie spodziewał się zwrotnej wiadomości, i tak też się stało.

Pierwszy raz od niepamiętnego czasu zasnął nie gnębiony tym co było.

A Mija, leżała na plecach w wygodnym dwuosobowym łóżku i gładziła swój brzuch ręką.

Myślała nad tym co krzyczał Paul. Ona nie chciała mieć zaplanowanego całego życia. Chciała trochę spontaniczności. I ot, nadarzyła się okazja. Całym sercem kochała Paula, a w tym sercu zrobiło się miejsce dla Maleństwa. Połowa serca Paula, połowa Maleństwa. I trudno. Paul musi to zaakceptować. Nawet jeśli siłą będzie go musiała zaciągnąć na kolejne badanie USG, to to zrobi, bo chce ze swoim kochaniem posłuchać jak bije serce ich dziecka.

Tonąc w łzach i snując plany na jutro zasnęła.  

 ---------------------------------------

Dziś trochę krócej niż zwykle :) Ale za to tak bardzo rodzinnie.

Tzn, tak mi się wydaje. 

Plus jest tego wszystkiego taki, że dodaje rozdział o ludzkiej porze :D

Komentujcie! 

Z kolejnym widzimy się za tydzień! 17.08.

Do następnego!

Marcyśka

Ps. Piszę 2 bloga, na którego serdecznie Was zapraszam!

you-in-my-heart.blogspot.com