9. Czas się zabawić

Wybiła 18, kiedy Matt zamknął wieczne pióro, po tym jak złożył swój ostatni podpis tego dnia. Wyprostował się na krześle i rozciągnął swoje ramiona. Dłońmi przeczesał swoje włosy zostawiając je w artystycznym nieładzie. Głęboko odetchnął. Weekend za pasem, trzeba się bawić- pomyślał.

Wystukał na telefonie krótką wiadomość do Kate, z pytaniem, czy jest już gotowa. Odłożył telefon na biurko. Odsunął obrotowy, skórzany fotel i wstał udając się w kierunku wielkiego okna. Stamtąd rozciągał się widok na jego ukochane miasto. W dole tętniło życiem, u góry zaś pozostawało wolne. Na horyzoncie po samolotach została smuga wspomnień. Ileż razy będąc dzieckiem patrzył, czy miną się one w powietrznym korycie czy niespodziewanie zderzą się.

Słońce znajdowało się jeszcze wysoko. Nie raz obserwował z tego miejsca jak chowa się, uciekając przed ciemną nocą. Szkoda, że on tak nie potrafił, że tak nie mógł.

Oparł jedną rękę o framugę okna, drugą włożył do kieszeni spodni, klapa marynarki zahaczyła o jego zgięty łokieć. Czuł się zmęczony ostatnio ciągłymi kłótniami.

Myślał o wydarzeniach z poranka. Tak, tylko Paul i Clayton wiedzieli o jego przeszłości, i znali po części prawdę. On nie był święty i ona także nie była. Ale tamtego dnia…  Nie chciał po raz enty do tego wracać. Bał się tylko o to co zrobi Paul. Miał nadzieję, że brat jest ciut mądrzejszy od niego.  Miał nadzieję, że nie poturbował go za mocno. Bywał wybuchowy, ale tylko wtedy, gdy coś uderzało w jego zasady, albo krzywdziło rodzinę.  

Dźwięk telefonu dał znać o nowej wiadomości w jego skrzynce. Odwrócił się i chwycił urządzenie w swoje ręce.

Możemy iść.

Ostatnie spojrzenie na wieżowce, które walczą  o dominację w mieście. Zapiął guzik marynarki, pozostawiając ostatni wolny. Do kieszeni spodni wrzucił telefon.

Poukładał papiery na biurku, wkładając je do organizera. Te najważniejsze schował w sejfie.

Chwilę się zastanowił czy wszystko dziś zrobił. O niczym nie zapomniał.

Wychodząc przez przeszklone drzwi, opuścił swój gabinet. Skinięciem głowy pożegnał się z Mery. Dziewczyna uśmiechnęła się do szefa.

Długi korytarz prowadził go do wind. Mijając wejście do małego pokoju, napotkał czujny wzrok Jamesa. On szybko podniósł się ze swojego miejsca. Pokój, który zajmował był jego centrum dowodzenia światem, a w zasadzie tym, co aktualnie dzieje się w budynku.

- Jedziemy do Claytona.- oznajmił Matt.

- Tak, Sir.

- Gdzie Jack?- zapytał.

- Poszedł odprowadzić do samochodu pannę Kate.

- Ok.- mruknął pod nosem.

Razem wsiedli do windy i zjechali na parter. James lustrował spojrzeniem otoczenie, a Matt ze spokojem szedł do samochodu.

Kiedy Paul podjechał mercedesem, Kate była już w środku. Żywo dyskutowała o czymś z kierowcą, lecz kiedy Matt zjawił się w samochodzie obydwoje zamilkli.

- Co to za sprawiedliwość, że baba siedzi na przednim siedzeniu, a z tyłu 3 facetów musi się gnieść?- zażartował Matt.

- Bo babom wolno. A poza tym Twojego jęczenia za uchem bym nie zniósł.- odparł mu równie życzliwie Paul.

- Dzięki. Jesteś naprawdę miły.- ironizował.

- Ty też jak nigdy walisz komplementami.- uśmiechnął się pod nosem kierowca.

- Jedź!- krzyknął Matt.

Bez słowa sprzeciwu ruszyli na przedmieścia Nowego Yorku. Ruch był w miarę płynny, ale nie taki jaki zadowoliłby Matta. Mimo wszystko dla niego za dużo ludzi posiada prawo jazdy, przez co mało kto umie naprawdę dobrze jeździć.             

Kiedy dotarli, na placu przy warsztacie stało już kilka samochodów.

- Paul, dam Ci znać rano, co i jak. Miłego weekendu chłopaki.

- Tak jest.- odparł z uśmiechem Paul.

Wysiedli z samochodu. Idąc ramię w ramię na przeciw idącemu Russellowi.

Luzackim krokiem, poprawiając grzywkę, przywitał ich chłopak.

- Cześć Kate!- pochylił się nad dziewczyną i złożył na jej policzku przyjacielski pocałunek. Kate objęła czule przyjaciela. Matt w tym czasie błądził wzrokiem po niebie. Odruchowo zacisnął dłoń w pięść. Czyżby był zazdrosny? - Siema ziom!- krzyknął chłopak, sprowadzając tym samym chłopaka na ziemię. Szybko uśmiechnął się do przyjaciela.- To co, dziś się zabawimy!- a na jego ustach pojawił się ogromy serdeczny uśmiech.

- Siema. Oczywista oczywistość.- odparł Matt.

Razem słuchając kolejnego kawału Holmsa udali się w kierunku domu Stanleya.

Gdy otworzyli drzwi, do ich uszu  docierały strzępki rozmów przybyłych przyjaciół. Przeszli do salonu, gdzie siedział Clayton z Dominikiem i oglądali studio przedmeczowe NBA, i rozmawiali ze sobą.      

- O siemano!- na widok przybyłych Clayton oderwał się od rozmowy i wstał, by przywitać się z kumplem. Przy czym bacznie zmierzył wzrokiem swoją siostrę, doszukując się w jej wyglądzie jakiś zmian. Na jej szczęście wszystko było w porządku.  

Przyjaciele podali sobie ręce i poklepali się po plecach.

- Idę coś zjeść.- odparł bez ogródek Matt.

Clayton pokiwał głową.

- Zrób mu coś do jedzenia.- rozkazał siostrze.- Niech ci ten fraczek do pokoju zaniesie.- wskazał na marynarkę Matta.  Chłopak ściągnął ubranie, i podał dziewczynie.

Ona spojrzała na niego, i wykonała czynności polecone przez brata.

- Siadaj. Jak będzie gotowe, to Cię zawoła.- rzucił, do Matta.

- Jasne.  

I zaczęli dyskutować o lidze koszykówki, samochodach.

Ukłucie bólu żołądka zmusiło Matta do opuszczenia kolegów.  

Kiedy Matt wszedł do kuchni, tam Kate stała przy garnkach odgrzewając zupę.

- Co tak ładnie pachnie?- zapytał chłopak.

- Zupa na winie. - odparła dziewczyna i uśmiechnęła się do Matta. Ten zdziwiony zmarszczył czoło.

- Co?

- No zupa na winie. W niej jest wszystko to, co się w ręce nawinie.- wytłumaczyła mu.

- Bardzo śmieszne.

- Nie mów, że nie słyszałeś.

- Jakoś ostatnimi czasy nie mam wielkich kulinarnych ambicji. Kanapka z serem wystarcza.

- Biedny, mały Matt. Nie ma mu kto zupek gotować. Przecież ty z głodu się przewrócisz. 

- Oj tam. Zamieszkaj ze mną, to jakoś przeżyje.- zażartował, a dziewczyna momentalnie znieruchomiała na jego słowa. Odwróciła się w jego kierunku. Jej mina nie wróżyła nic dobrego.

- Rozmawialiśmy już o tym.- tylko tyle wycedziła przez zaciśnięte zęby.

Właśnie w tym momencie do kuchni wparował Clayton. Udał się do lodówki po 2 butelki piwa. Otworzył je. Jedną podał Mattowi.

- Masz do obiadku.

- Dzięki. – i udał się z powrotem do salonu.  

Dziewczyna w tym czasie nalała chłopakowi zupy na talerz, i postawiła na niewielkim stoliku. Obok położyła kilka kromek chleba.

- O, dzięki.- uśmiechnął się do niej. 

Ona usiadła naprzeciw niego. Matt wykorzystał okazję i chwycił ją za dłoń, którą miała opartą o stół.

- Ja naprawdę żartowałem.

- Dobra, nie było tematu.- ucięła krótko ich dyskusję.

- Jak Ci minął pierwszy dzień w pracy?- zapytał pomiędzy kolejnymi kęsami.

- W porządku, choć musze się przyzwyczaić. Mery jest bardzo miła dla mnie. I w ogóle wszyscy zdają się być sympatyczni.

- Cieszę się, że Ci się podoba. Mogę cię  zapewnić, że pracy będzie dużo. Negocjujemy ważny kontrakt.- starał się wszystko rzeczowym tonem wytłumaczyć dziewczynie.

- Matt! Mecz się za raz zacznie! Rusz swoją szanowną!- dobiegł ich donośny krzyk Claytona.

- Idę!- odpowiedział mu równie donośnie.

- Weź piwo!

Chłopak wstał od stołu zamierając ze sobą pusty talerz. Włożył go do zlewu. Zaczął podwijać rękawy, kiedy Kate powiedziała.

- Idź do chłopaków, ja to posprzątam.- swoim drobnym ciałem chciała go odepchnąć od szafki.

- Chociaż tyle mogę zrobić.- upierał się przy swoim chłopak.  Zabrał z jej rąk gąbkę, a ona ze wściekłością popatrzyła na niego. Ich spojrzenia się spotkały.  Chłopak stał jak urzeczony, choć zupełnie nie wiedział dlaczego tak się dzieje. A ona… Cóż to zupełnie inna bajka. Po prostu pragnęła tych oczu.  Przygryzła delikatnie swoją wargę.

- Pajacu idziesz?- nagle za drzwi wyłonił się zniecierpliwiony Clayton. Matt odwrócił się w kierunku kumpla.

- Tak, tak.- wymruczał tylko.

Cały czas w jego głowie były piękne tęczówki dziewczyny. Chyba przestał mieć kontrolę nad swoją wyobraźnią, a może i uczuciami.  

Zabrał piwo i udał się do salonu. Zasiadł wygodnie na fotelu, i obserwował poczynania zawodników na boisku. Chociaż myślami był gdzieś zupełnie daleko. Jego koledzy żywo reagowali na zdarzenia na boisku, a on co jakiś czas tylko się uśmiechał.

Po pewnym czasie do chłopaków dołączyła Kate z butelką piwa w ręku. Przysiadła na rogu fotela, tuż przy Macie. On spojrzał na nią. Ona niewinnie się do niego uśmiechnęła.

Zaczęły go ręce świerzbić, chciał dotknąć jej ciała, ale wiedział, że teraz jest to nie możliwe. Mimo, że Clayton jest mocno zaangażowany w kibicowanie, to kto wie, jak reszta chłopaków zareaguje.

W strasznych katuszach, Matt starał się oglądać mecz, choć szczerze to wolał, żeby jak najszybciej się zakończył.

W końcu po prawie 2 godzinach piekła, mógł odetchnąć. Mecz się zakończył, a chłopaki zaczęli świętować zwycięstwo ich drużyny.

Któryś włączył muzykę, inny uzupełniał braki alkoholowe kolegów. Każdy poszedł tam, gdzie chciał. Dom był pełen ludzi.

Rozdzwonił się telefon Matta. Chłopak wyciągnął go z kieszeni i spojrzał na wyświetlacz. Dzwoniła jego mama. W sumie się ucieszył, ponieważ dawno z nią nie rozmawiał.

Wyszedł  z salonu i udał się do pokoju Kate, by tam móc w ciszy porozmawiać.

- Tak? – odebrał połączenie.

- Cześć synku! – usłyszał jej radosny głos w słuchawce i od razu uśmiech pojawił się na jego twarzy-  Dzwonię, bo ani Paul ani Mija nie odbierają telefonu. Nie wiesz dlaczego?- i w jego głowie zapaliła się czerwona lampka. Przecież nie powie matce, że się bardzo namiętnie przepraszają. Musiał coś szybko wymyśleć.

- Yyyy… Pewnie dla tego, że są w samolocie. Wiesz, przepisy na to nie pozwalają.- starał się uwiarygodnić swoje kłamstwo.

- A no tak, masz rację. Nie pomyślałam o tym.

- W takim razie później do niego zadzwonię. A co tam u Ciebie słychać? Radzisz sobie jakoś?

- Mamo! Jestem dorosły, i umiem o siebie zadbać.

- Wiem synku, ale czy to źle, że matka martwi się o swoje dziecko?

- Nie, ale bez przesady. Pozdrów tatę, i powiedz mu, żeby mocno trzymał kciuki. Być może w najbliższym czasie, stanie się coś dobrego.

- Masz tatę.- w słuchawce dało się słyszeć szelest podawanego telefonu.

- Cześć synu.- usłyszał głos ojca.  Już oczami wyobraźni widział jego poważną minę i srogi wzrok.- Co się dzieje w firmie?- mimo, że oddał pałeczkę prezesowską synowi, zawsze był na bieżąco z tym co dzieje się w niej.

- Wiesz, być może kolejny budynek w tym mieście będzie nasz.

-  Pamiętaj, że Black to trudny przeciwnik.

- Wiem, ale wierze, że mój projekt będzie lepszy.

- Trzymam kciuki, żeby tak było.  

- Pozdrów jeszcze mamę.

- Dobrze. Do zobaczenia za tydzień.

- Pa.

Rozłączył się.

Usiadł na łóżku. Napisał szybko sms do brata, by ten ewentualnie potwierdził jego słowa. Schował telefon do kieszeni.

Wtem z przyłączonej do pokoju łazienki wyszła Kate owinięta w ręcznik. Spojrzała na siedzącego na jej łóżku chłopaka.  Ich spojrzenia znów się spotkały. W powietrzu wyczuć można było jakieś napięcie.

Chłopak wstał z miejsca i ruszył w kierunku dziewczyny, ani na chwilę nie spuszczając oczu z jej. Dłonią podniósł jej głowę i łapczywie wpił się w jej usta. Ona z równą mu pasją oddawała pocałunki. Drapała go po głowie, a on błądził swoimi rękami po jej ciele.

Swoimi ustami badał jej szyję, ugryzł płatek ucha. A dziewczyna odpinała guziki jego koszuli. Po kilku chwilach obydwoje byli nadzy, złączeni w jedno. On poruszał swoimi biodrami, a ona obejmowała jego plecy, drapiąc je. Ich jęki zdawały się topić w hałasie dochodzącym z dołu budynku.  A gdy byli prawie na samym szczycie przyjemności ktoś niespostrzeżenie nacisnął klamkę…    

-------------------------------
Cześć wszystkim!!! :D
Taki powrót na stare śmiecie xD Sesja zdana, więc można oddać się przyjemnością xD  Idzie się stęsknić za pisaniem, jak się tego nie robi, przez ponad miesiąc :)
Miało być więcej Matta i Kate, więc jest :) Któż to może mieć takie wyczucie czasu? Jak myślicie? :D
Piszcie komentarze! A tym co się nie chce, to polecam dawać "+1" :D to też jest miłe :)
Rozdziały będą się tutaj pojawiać w każdy czwartek, tak myślę, że ok 18 :)
Ps. postaram się u Was jak najszybciej nadrobić wszelakie zaległości :)
Do następnego!
Marcyśka